کوبیسم چه سبک نقاشی است؟

حجم‌گرایی یا کوبیسم (به فرانسوی: Cubisme) یکی از سبک‌های هنری است. کوبیسم در فاصله سال‌های ۱۹۰۷ تا ۱۹۰۸ به عنوان سبکی جدی در نقاشی و تا حد محدودتری در تندیس‌گری ظهور کرد، که از نقاط عطف هنر غرب به‌شمار می‌آید.

کوبیسم یا حجم گری، انقلابی ترین و نافذترین جنبش در هنر دنیای مدرن، علی الخصوص در نقاشی است که به وسیله دو هنرمند، یکی اسپانیایی، (پابلو پیکاسو Pablo Picasso) و دیگری فرانسوی (جرج براکGeorges Braque) در سال های ۱۹۰۷ و ۱۹۰۸ بنیان گذاری شد. محدودیت های ایجاد شده توسط پرسپکتیو به عنوان نوعی عامل بازدارنده محسوب شد که جلوی ارتقاء کوبیسم را می گرفت. این که تصویر کشیده شده با پرسپکتیو تنها از یک زاویه دیده شود کلیه نظریه های این گروه را محدود میکرد، بدین دلیل که این تصویر دچار نوعی انجماد می شد در حالی که کوبیست ها به دنبال چیز دیگری بودند.

وقتی بیننده به شی ء نگاه می کند، چشمانش آن شیء را اسکن می کند و تا هنگامی که برای دیدن زوایای دیگر آن حرکت نکند، دیدن قسمت دیگری شیء امکانپذیر نمی باشد. در نتیجه کوبیست ها این باور را داشتند که (چشم ما)(منظور از چشم دید میباشد) مجموعه ای از چند زاویه گوناگون در خصوص یک شی میباشد و ساختار هر شی محدود به تنها یک زاویه نبوده و نیست – چیزی که در پرسپکتیو خلاف این موضوع ثابت می شود.

هرچند ظاهر کوبیسم و ایده های درونی آن در طول سالها تکامل یافته و مبانی زیبایی شناختی کوبیسم طی هفت سال شکل گرفت، ولی این مکتب، خصوصیت های عمومی و خاص خود را در گذر زمان به تمامی حفظ کرده است. نقاشی های کوبیست با به کارگیری اشکال هندسی که طرحها را مسطح و هموار می کنند و با استفاده از سطوح فضایی خرد شده و یا اشکالی که روی شکل های مجاورشان می غلتند و یا از آن ها عبور می کنند، حس مبهمی از فضا را می آفرینند. مورخان هنر، اکثراً از کوبیسم بعنوان تأثیرگذارترین جنبش هنری نیمه اول قرن بیستم یاد می کنند.

کوبیسم (حجم گرایی)

کوبیسم بر گرفته از ریشه « cube» به معنی مکعب است، که از نامگذاری «لوئی واسل» (منتقد هنری)، به مسخره، روی یکی از بزرگ ترين مکتبهای هنری جهان، نشات گرفته، به دلیل آن که او این اسم را از روی یکی از نقاش های «ژرژبراک» که پر از مکعب های کوچک بود برداشته است.

عکاسی کوبیستی

در عکاسی کوبیستی از نوعی کلاژ بهره می گیرند، درهم ریختن فضای واقعی توسط چسباندن عکسهای گوناگون از زوایای مختلف صورت (در پرتره کوبیستی) و چیدمان تصویری با استفاده از عناصر غیر همگون برای رسیدن به مفاهیم کوبیستی مانند دیگر سبک های عکاسی نوعی ساختار شکنی تصویری با کم و زیاد کردن عناصر اصلی تصویر با اسلوب و ساختار کوبیسم در نقاشی، میتوان گفت فضای پرسپکتیوی یا فضایی که از یک نقطه دید واحد نمایان شده است. کوبیسم با هم زمان کردن نقاط دید گوناگون، یکپارچگی قیافه ی اشیاء را به هم می زند و به جای آن شکل «تجریدی» یا (آبستره) را ارائه می کند. به این معنی که عکاس کوبیست اشیاء را در آن واحد از زوایای مختلفی می بیند، ولی تمامی تصویری را که دیده است به ما نشان نمی دهد. بلکه فقط عناصر و اجزایی از آن ها را انتخاب و روی سطح دو بعدی تصویر می نمایاند. از این روست که یک اثر کوبیستی، مغشوش، درهم و غیر طبیعی جلوه می کند.